Mεγάλωσα στην Αθήνα. Στα Νότια προάστια ευτυχώς, κοντά στο βουνό.
Ανέκαθεν έτρεφα μεγάλη αγάπη για τη φυσή. Σαν παιδί, μου κινούσε το ενδιαφέρον οτιδήποτε ζωντανό. Έπαιζα με λογής λογής έντομα, χάιδευα κάθε αδέσποτο, παρατηρούσα τα πουλιά. Ξεχώριζα όλα τα φυτά της περιοχής. Τα είχα ονοματίσει βέβαια με φανταστικά ονόματα, αλλά γνώριζα την όψη τους σε κάθε στάδιο ανάπτυξης, την υφή τους, τη μυρωδιά, τη γεύση τους.
Με την είσοδο στην εφηβεία, και ύστερα τις σπουδές και την εργασία, χάθηκε αυτή η τόσο ιδιαίτερη σχέση που είχα με το περιβάλλον. Δε σταμάτησα ποτέ βέβαια να απολαμβάνω να βρίσκομαι στη φύση και επεδίωκα να το κάνω με κάθε ευκαιρία, αλλά κάτι είχε χαθεί στην πορεία. Ή σωστότερα, είχε κοιμηθεί.
Τελειώνοντας τις σπουδές μου, με τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης να παρουσιάζονται, την ανεργία ολοένα να αυξάνεται και τον κλάδο μου να έχει ουσιαστικά πεθάνει στην Ελλάδα, βρέθηκα να αναλογίζομαι κάποιο μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, με σκοπό τη μετανάστευση. Ή και την μετανάστευση απ' ευθείας για δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου. Καμία απ'τις δυο εναλλακτικές όμως δεν καθόταν καλά στο στομάχι μου. Αφενός δεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα, αφετέρου είχα αρχίσει να νιώθω άβολα μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο "σπουδές->καλογυαλισμένα βιογραφικά->δουλειά σε εταιρία->τυπικότητα->εξτρα σπουδές->προαγωγή κ.ο.κ". Αισθανόμουν πως δεν είμαι φτιαγμένη για αυτό το μοντέλο της συνεχούς συγκέντρωσης πτυχίων και διπλωμάτων ώστε να γίνω πιο "ανταγωνιστική", να αποδείξω την αξία μου σε κάποιο μεγάλο αφεντικό και να κερδίσω λίγα χρήματα παραπάνω, σε ένα αντικείμενο που στην τελική ελάχιστη ευχαρίστηση μου προσέφερε. Τι άλλο μπορούσα να κάνω όμως? Ένιωθα χαμένη, τρομοκρατημένη για το μέλλον. Έπρεπε να πάρω αποφάσεις και να κινηθώ προς κάποια κατεύθυνση.
Κάποια στιγμή, επιστρέφοντας από μια εκδρομή στην κεντρική Πελοπόννησο, χάζευα από το παραθύρο τα βουνά, τα σύννεφα, τα περιβόλια και ένιωθα μια ευημερία που μόνο κοντά στη φύση καταφέρνω να νιώσω. Και τότε το βλέμμα μου έπεσε στιγμιαία σε ένα μικρό σπιτάκι στη μέση του πουθενά, πλαισιωμένο από οπωροφόρα δέντρα, έναν λαχανόκηπο και ένα χωράφακι παραδίπλα. Στην αυλή έπαιζαν δυο σκυλιά, και παραπέρα κρεμόταν απλωμένη μπουγάδα. Έπιασα τον εαυτό μου να έλκεται πολύ από αυτό το σκηνικό, σχεδόν να ζηλεύει, και τότε συνειδητοποίησα πως έναν τέτοιο τρόπο ζωής ήθελα να ακολουθήσω. Ανέκαθεν αυτό ήθελα.
Τον επόμενο καιρό άρχισα να παρακολουθώ πιο στενά ομάδες ανθρώπων που έκαναν πράξη αυτά που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι. Μια απ'αυτές τις ομάδες ήταν οι Free and Real στον Άγιο, στη Βόρεια Έυβοια. Όταν λοιπόν τον Δεκέμβρη του '11 ανακοίνωσαν τη διοργάνωση κάποιου εργαστηρίου φυσικής καλλιέργειας, αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή. Η απόφαση αυτή θα άλλαζε τη ζωή μου.
Φτάνοντας στην Εύβοια δεν είχα ιδέα τι ήταν φυσική καλλιέργεια και Παναγιώτης Μανίκης. Δεν είχα ξαναπιάσει τσάπα στα χέρια μου και η τελευταία μου επαφή με καλλιέργεια, ήταν όταν σπέρναμε φακές και φασόλια σε βαμβάκι στο δημοτικό.
Όταν ξεκίνησε να μας μιλάει ο Παναγιώτης, ήξερα πως βρισκόμουν ακριβώς εκεί που έπρεπε να βρίσκομαι. Με συνεπήρε η μέθοδος της φυσικής καλλιέργειας. Άκουγα πράγματα τα οποία ήταν ταυτόχρονα πρωτόγνωρα και αυτονόητα. Άρχισε να ξυπνά μέσα μου αυτή η παιδική περιέργεια, που τόσα χρόνια κοιμόταν. Θέλησα να ρουφήξω ό,τι λεγόταν. Θέλησα να μάθω και πάλι να βλέπω και να ακούω τη φύση. Το γεγονός πως βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους με κοινούς στόχους και αντιλήψεις, με γέμισε ελπίδα. Δεν ήμουν μόνη.
Σύντομα ανακάλυψα πως υπάρχει ολόκληρο δίκτυο ομάδων, οικοκοινοτήτων, συλλογικοτήτων με γνώμονα όχι μόνο τη διατροφική, αλλά τη συνολική αυτάρκεια και αυτοδιαχείρηση, την διατήρηση και διακίνηση παραδοσιακών ποικιλιών σπόρων, την αλληλεγγύη, την εναλλακτική οικονομία, τον επαναπροσδιορισμο των βασικών ανθρώπινων αναγκών και την επανοικειοποίηση της ζωής μας.
Τον καιρό που ακολούθησε, έχασα τη δουλειά μου. Κοιτάζοντας πίσω, αυτό ήταν ο,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί τη δεδομένη στιγμή, αφού μου έδωσε την ελευθερία να εξερευνήσω καλύτερα το καινούριο μου πάθος. Άρχισα να παρακολουθώ διάφορα εργαστήρια και σεμινάρια σχετικά με την καλλιέργεια και την αυτάρκεια, ήρθα σε επαφή και βοήθησα περιστασιακά ομάδες που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, εργάστηκα 2 μήνες εθελοντικά στα χωράφια ενός βιοπαραγωγού στην Πελοπόννησο, ενώ η επιθυμία μου για μια ζωή στην ύπαιθρο, στα πλαίσια κάποιας αυτόνομης κοινότητας, ολοένα και μεγάλωνε.
Ώσπου τελικά, τον Οκτώβρη του '12, λόγω οικονομικών και οικογενειακών δυσκολιών, χρειάστηκε να φύγω από την Αθήνα. Αποκεντρώθηκα λοιπόν ξαφνικά, μετά από 25 χρόνια παραμονής στην πρωτεύουσα. Δεν ήταν φυσικά η αποκέντρωση που ονειρευόμουν. Δεν έγινε με τους δικούς μου όρους, δεν έγινε σε μέρος στο οποίο ήθελα να ζήσω, και δεν έγινε με τους ανθρώπους που θα ήθελα. Η μετάβαση δεν ήταν εύκολη.
Είχα όμως την τύχη να μου παραχωρηθεί ένα γειτονικο οικόπεδο, για να δημιουργήσω έναν λαχανόκηπο. Ξεκίνησα λοιπόν τον Νοέμβρη του '12 και έφτιαξα τα πρώτα μου παρτέρια. Έκτοτε, ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τον κήπο μου. Η επαφή με τη Γη έχει αποδειχτεί ψυχοθεραπευτική, το περίεργο παιδί μέσα μου έχει ξυπνήσει για τα καλά, διαβάζω, ρωτάω, μαθαίνω, πειραματίζομαι.
Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Σίγουρα θα χρειαστεί να ξαναεργαστώ σύντομα, ίσως πάψω να έχω άδεια χρήσης του οικοπεδου, ίσως αναγκαστώ να μετακομίσω κι από εδώ, ίσως τελικά επιστρέψω στην Αθήνα ή πάω στο εξωτερικό για δουλειά. Όλα είναι αβέβαια, πράγμα που συνάδει και με το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Η εποχή που διανύουμε είναι εξ' όρισμού ασταθής και δεν ευνοεί μακροχρόνια σχέδια, οπότε επιλέγω να ζήσω στο τώρα, να δημιουργήσω ο,τι μπορώ, κι όταν έρθει το αύριο, βλέπουμε.
Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Σίγουρα θα χρειαστεί να ξαναεργαστώ σύντομα, ίσως πάψω να έχω άδεια χρήσης του οικοπεδου, ίσως αναγκαστώ να μετακομίσω κι από εδώ, ίσως τελικά επιστρέψω στην Αθήνα ή πάω στο εξωτερικό για δουλειά. Όλα είναι αβέβαια, πράγμα που συνάδει και με το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Η εποχή που διανύουμε είναι εξ' όρισμού ασταθής και δεν ευνοεί μακροχρόνια σχέδια, οπότε επιλέγω να ζήσω στο τώρα, να δημιουργήσω ο,τι μπορώ, κι όταν έρθει το αύριο, βλέπουμε.
Μετά από παρότρυνση φίλων, αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog. Κύριος σκοπός του θα είναι η χρονολογική και φωτογραφική καταγραφή των εργασιών που κάνω στον κήπο, η επεξήγηση των πρακτικών που ακολουθώ, μαζί με τα αποτελέσματα και τα συμπεράσματά μου καθώς και η μετάδοση πληροφοριών που αποκτώ είτε μέσω προσωπικής έρευνας είτε μέσω εργαστηρίων, σεμιναρίων κτλ.
Πρέπει να τονίσω πως δεν είμαι ειδικός. Το blog αυτό θα γράφεται από την σκοπιά ενός αρχάριου που δοκιμάζει, κάνει λάθη και μαθαίνει, οπότε ως τέτοιο σας παρακαλώ να το αντιμετωπίσετε.
Πρέπει να τονίσω πως δεν είμαι ειδικός. Το blog αυτό θα γράφεται από την σκοπιά ενός αρχάριου που δοκιμάζει, κάνει λάθη και μαθαίνει, οπότε ως τέτοιο σας παρακαλώ να το αντιμετωπίσετε.
1 comments:
Στα ιδια ειμαστε, σαν να διαβασα τη ζωη μου της τελευταιας πενταετιας. Και εγω παρακινηθηκα απο το Μανικη μεσα απο βιντεο που βρηκα στο ξεκαρφωτο. Ηδη ειμαι κοντα στα τρια χρονια που ασχολουμαι με το λαχανοκηπο και μπορω να πω οτι πλεον εχω καλες παραγωγες, μη φανταστεις μεγαλες ποσοτητες, ο χωρος ειναι αρκετα περιορισμενος αλλα προσπαθω να γινω οσο γινεται πιο πολυ αυταρκης.
Εναμισυ χρονο μου πηρε μου εβγαλε την Ανασταση μεχρι να μπορεσω να καταλαβω το ποτισμα του σπορειου, σβωλους δεν κανω συνηθως γιατι πανε τα γατια και παιζουν κρικετ μολις τους βρουν. Φτιαχνω φυταριες απο εικοσι κομματια το καθε ειδος και εχω στη χειροτερη περιπτωση μια επιτυχια που δεν πεφτει κατω απο το 90%. Το μυστικο ειναι ενας κουβας με φθηνο μαυροχωμα του εμποριου και ενα γεματο κουβα με ξερα τραγανα φυλλα τα οποια τα τα θρυμματιζω οσο γινεται περισσοτερο, τα ανακετευω καλα μαζι με το χωμα, και γεμιζω με αυτο το χωμα διαφανα ποτηρια μιας χρησης στα οποια εχω ανοιξει τρεις μεγαλες τρυπες στο κατω μερος τους. Δεν το συμπιεζω το χωμα, αυτο θα κατακαθισει λιγο λιγο με το ψεκασμα.
Πως τα ποτιζω: ΠΑΝΤΟΤΕ και ΜΟΝΟ ΜΕ ΨΕΚΑΣΜΑ.
Αφου γεμισω το ποτηρι (αφηνω ενα ποντο να εχει κενο) τοποθετω το σπορακι στο κεντρο του και το ψεκαζω τεσσερις φορες. Κατοπιν σκεπαζω το σπορακι με ελαχιστο χωμα (σαν να ριχνω αλατι) και ξαναψεκαζω 2-4 φορες. Τα τοποθετω στον ηλιο αρκει η θερμοκρασια να ειναι σιγουρα πανω απο τους 12 βαθμους. Αν η θερμοκρασια εναι 10 βαθμους και κατω εχω αυτοσχεδιο θερμοκηπιο και τα κλεινω εκει. Και αυτο το βλεπει ο ηλιος. Την επομενη ημερα ο πρωι θα ξαναψεκασω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ παλι με 4 ψεκασιες (ΕΝΑ ΨΕΚΑΣΜΑ, το πρωινο, οχι τεσσερα ψεκασματα στο 24ωρο!)
Αυτο γινεται σε καθημερινη βαση μεχρι να βλαστησουν, οσο χρειαστει. 7-10-20 μερες. Οταν βλαστησουν, το πρωτο που κοιταω ειναι η υγρασια που υπαρχει μεσα στο κυπελλακι (γι αυτο και ο λογος που το κυπελλο ειναι διαφανο) Αν δω οτι υπαρχει υγρασια, θα ποτισω την επομενη μερα, αλλα αυτη τη φορα το ποτισμα/ψεκασμα δεν θα γινει σε ολο την επιφανεια του κυπελλου αλλα στην μια ακρη του κυπελλου με 2-4 ψεκασματα. Εαν χρειαστει να ποτισω την επομενη ημερα το ποτισμα/ψεκασμα θα γινει στην αντιθετη πλευρα του κυπελλου. Οταν δω οτι οι ριζες εφτασαν στο κατω μερος του ποτηριου, παει καρφι για μεταφυτευση, δεν περιμενω να βγαλει 4+2 φυλλαρακια, οπως ειναι με τα δυο αρχικα φυλλαρακια γραμμη για μεταφυτευση!
Εκει το ποτισμα γινεται ανα 2-4 ημερες με μισο ποτηρι νερο. Εριξες παραπανω, ΣΑΠΙΣΕ!
Οταν το φυτο αρχιζει να αναπτυσσεται, το ποτισμα θα πρεπει να ειναι αναλογο με τις αναγκες του φυτου.
Τα γραφω αναλυτικα για να βοηθηθει καποιος που θελει να ασχοληθει, γιατι οσα βιντεο με σπορεια ειχα δει και εκανα ακριβως τα ιδια με οσα ελεγαν, η επιτυχια στην καλυτερη περιπτωση ηταν μονο 40% και τα φυτα στο τελος ηταν ασθενικα, μιλαμε για μεγαλο χασιμο χρονου, να περιμενεις και να παιδευεσαι ολοκληρα 20ημερα και να βγαινει στο τελος, ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΙΠΟΤΑ!
Δημοσίευση σχολίου